Lasix

De kamer is klein. Grauw en in een voortdurend schemerduister. De gordijnen zitten dicht. Alle kleur is gemengd met een beetje zwart. Brian probeert het licht buiten te houden. Slechts ‚‚n keer heeft hij de gordijnen opengetrokken: daar was de wereld, het zonlicht maakte de kamer genadeloos helder, meer hoefde hij niet te weten. De kamer is genoeg. Alles wat hij nodig heeft, is aanwezig. Het bed, het hoogpolige tapijt, de asbak, de tv, het prikbord en de spullen van Chantal. Dit is Chantals kamer. Er staan parfumflessen in de vensterbank, handtassen liggen op een hoop tegen de kast en bh's zitten samen met sokken in een rieten mand.
Brian rookt een sigaret op het bed. Hij kijkt tv en wacht op Chantals thuiskomst. Met zijn rug tegen het hoofdeinde vult hij de kamer met rook. De sigaret brandt snel, hij trekt er met kracht aan. De tv staat aan. Het geluid niet.
Het is al laat, half elf bijna. Ze komt zo. Vanaf het moment dat ze hem 's ochtends insluit, tot het moment dat hij de sleutel in het slot hoort, wacht hij op haar. Ze komt zo thuis. Haar komst zal aangekondigd worden door het geluid van nagels op zeil. Lasix is altijd sneller boven. Hij haat de hond. Vanaf het eerste moment dat hij Chantal en Lasix samen zag, haatte hij de hond. Het is een diepe, eenvoudige emotie waar hij blij mee is. 
Hij volgt de soap niet, zijn gedachten hebben voorrang. Chantal zal direct ruiken dat hij zijn best heeft gedaan. Hij is buiten de kamer geweest. Als hij door haar gekust wordt, zal ze merken dat hij zich heeft gewassen. Dat zijn haar naar shampoo ruikt. Zijn mond naar tandpasta. Op de lijst aan het prikbord is douchen doorgestreept. In de kamer zijn alle jampotten ongebruikt. Ze zal hem toestaan haar borsten te strelen.

Hij weet niet of ze echt zo heet. Hij zegt Chantal tegen haar. Chantal. Omdat ze zich zo heeft voorgesteld. Af en toe hoort hij haar de telefoon opnemen met een andere naam. Zelf belt hij haar nooit, dat heeft ze hem verboden. Het is niet van belang. De dingen die er wel toe doen kent hij goed, beter dan zijzelf.
Hij weet ook niet waar ze naar toe gaat. Soms is ze lang weg, soms kort. Meestal er tussenin. Gelukkig neemt ze Lasix mee. Dat is het enige prettige aan de hond, hij gaat met haar mee.
Haar lichaam in de schemering van haar kamer heeft geen geheimen. Hij weet precies hoe het eruit ziet, hoe het voelt en ruikt. Hij is er trots op dat hij tenminste iets in de wereld begrijpt. Al is het op kleine schaal, het is meer dan de meeste mensen kunnen zeggen.

Je bent onderaan de eerste bladzijde van 'Lasix' gekomen. Dit verhaal komt in mijn eerste boek dat verschijnt in februari 2007.
In het januari/februari 2007 nummer van Passionate Magazine staat 'Lasix'. Samen met een interview met mij en een kortingsbon voor 'Troost en de geur van koffie'.
Lasix als pdf
luister Lasix (10,3 MB)