Verschijnen / verdwijnen
geschreven voor Dordtyart 2019
Ga niet verder, blijf nou hier. Al is het
nog even. Erosie slijt gaten in je geest.
Vruchtbare grond spoelt weg. Souvenirs en
herinneringen, zijn dingen van piepschuim.
Je hoofd is een ruimteobject op schaal.
En jij dan? Ben jij nog voor jezelf gelijk?
Wat geordend wordt krijgt nieuwe betekenis
maar als de context je houvast is en als dat
per opbod verkocht wordt, is er alleen nog
beweging in een loze ruimte.
Ga op je rug op het papier liggen. Ik trek je om.
Ik knip je uit en hang je over de waslijn.
Nu ben je een vorm die waait. Je hebt
oren van papier. Iemand breekt de ruit
van een kubieke meter stilte.
Je kijkt door tegels van gegoten glas. De wereld
wordt er mooier van maar ook minder helder.
Wie redt jouw data? Kon ik je gedachten
filteren dan bracht ik ze in kaart. Freesde ze
uit in zwart mdf en ging opzoek naar mezelf.
De beelden zijn geen dag gelijk. Ze kiezen
tussen licht en donker. Wij lopen zij aan zij
in een constructie van buigzaam bamboe
en alles kraakt. Hef het glas op de taal
van de straat. Het gaat niet zoals verwacht.
Laten we leren luisteren naar het continuüm
van geluid gevormd door drieënveertig ventielen
hangend tussen de bomen. Laten we berusten
in de chaos van voorspelbaarheid en het water
met emmers vol terugkiepen de haven in.
© Bianca Boer