droedel
© Bianca Boer
Niets uit deze uitgave mag zonder schriftelijke toestemming van Bianca Boer worden gekopieerd, gedownload, verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enig andere manier.

Het panoramaterras


Vandaag breng ik mijn vrouw voor de laatste keer weg. Vijftien jaar lang ging ze één keer per jaar een week naar haar moeder. Die woont in Londen. Soms ging ik mee maar lang niet altijd; het is zo’n moeder-dochter ding, daar moet je als man niet te veel tussen zitten. We maakten er grapjes over, dat ik dan de hele week droog brood moest eten, maar zij wist ook wel dat ik minstens twee avonden uit eten ging. Die week bij haar moeder gunde ik haar. Sinds ik met mijn hart zit maakte ze zich toch al zo veel zorgen. We belden elkaar elke avond even. Toch miste ik haar. Wij konden niet lang zonder elkaar. Daarom namen we ruim de tijd om afscheid te nemen. We kwamen vroeg genoeg om koffie te drinken in het panorama restaurant.
Maar wel met een stukje appelgebak, zei ze dan.
Natuurlijk lieverd, en slagroom, zei ik.
Als we klaar waren liepen we het terras op. Je kunt er zo mooi de vliegtuigen zien vertrekken. Elke minuut gaat er wel een omhoog.
Het is maar een weekje, zei ze. Voor je het weet ben ik terug.
Ik liep met haar mee tot de douane en zwaaide tot ze niet meer te zien was.
Het is precies een jaar geleden dat ik hier op haar wachtte. Ze kwam aan met de vrijdagmiddagvlucht. Die landt om 16:15. Ik had bloemen voor haar gekocht. Iedereen was al weg maar ik stond er nog steeds.