De tuinkamer

Lilian Blom
Blz 118-119

Louis’ moeder belde mij, steeds weer, vaak na of tijdens een aantal borrels. Dan durfde ze. Meestal kwam ze verhalen halen, bij mij. Omdat ze dat bij Louis niet kon.
“Ik zie je nooit,” klaagde ze. “Je bent nu al zeker twee jaar met hem, als het niet langer is, want kind, de tijd gaat zo snel, zeker als je zo oud bent als ik. En ik heb wat meegemaakt. Ja, nu zeg je niets, he, maar je hebt je vast in laten fluisteren door die ondankbare zoon van me dat ik niets waard ben. Maar wat jij niet weet is dat hij altijd overdrijft. Hij liegt dat het gedrukt staat. Zo, nu schenk ik even een borreltje voor mezelf in en steek een sigaretje op. Ben je er nog?”
“Ja, ik luister,” antwoordde ik koeltjes, terwijl ik met een half oog bezig was tentamens na te kijken.
(…)
“Weet je, ik heb het ook niet gemakkelijk gehad,” vervolgde ze. “Ik had maar een babyhemdje toen ik moest bevallen. Ik had niets, helemaal niets.” Ze begon te snikken. Ik hoopte op een doorbraak. Misschien zou ze mij in haar dronkenschap allerlei geheime toevertrouwen. Ik schoof de stapel tentamens gedachteloos opzij, zweeg, omdat er even geen woorden waren. Hoe iemand te troosten met wie je helemaal niets ha. Ik hoefde ook niet te zeggen want van het ene moment op het andere begon ze te fulmineren: “Jij denkt dat ik een slechte moeder was, he, he? Nou,ik zou eens een boekje opendoen over die zoon van mij. Hij is een ondankbare schoft.”
“En…” zei ik na enige aarzeling, “hoe zou dat nou komen?”
“O ja hoor,” schreeuwde ze in de hoorn, “ik begrijp het al. Jij neemt het natuurlijk voor hem op, omdat hij met zielige verhalen komt. Ik heb het ook niet makkelijk gehad, hoor. Ik had maar een hemdje!”
De herhaling van de dronkaard. De langspeelplaat met de kras. Dezelfde riedel die steeds maar weer afgespeeld wordt.