Vrouwland

Rachida Lamrabet
Blz 134-135

Ze had geen zin om hun verhalen op te stapelen in haar hoofd als zware stenen die op den duur een berg zouden vormen, waardoor ze niet meer kon bewegen, waardoor ze de weg naar buiten niet meer kon bereiken. Elke steen die ze kreeg aangereikt, gooide ze daarom met al haar kracht ver weg van haar. Hij plofte in een poel de diepte in, en zij was er van verlost.

Ze was bereid om slechts één steen te dragen, die van Najla. Haar verhaal droeg ze met zich mee ondanks de afstand tussen hen, ondanks de tijd die hun absolute vriendschap had doen vervagen en er een geïdealiseerde herinnering uit had gepuurd.

Najla de toneel actrice.

Najla zat bij de bushalte met het kind op haar schoot.
Hij stapte uit de auto waar zij twee minuten eerder ook in had gezeten, ruziënd, op de achterbank een kind dat huilde.
Hij liep naar haar toe en probeerde het kind mee te nemen. Zij hield het stevig tegen zich aan, zonder een woord te zeggen. Ook het kind was stil.
Hij liet los en duwde minachtend zijn vingers in haar wang. Zonder een woord stapte hij weer in de auto.

Hij hield de auto en het appartement.
Zij logeerde bij een vriendin niet bij Mara. Later kreeg ze een sociale huurwoning.