Exit geest

Philip Roth
Blz 9-10

I
Het Heden

Ik was elf jaar niet meer in New York geweest. In die elf jaar had ik, behalve voor een operatie in Boston ter verwijdering van een door kanker aangetaste prostaat, nauwelijks mijn landelijke bergweg in de Berkshires verlaten. Bovendien had ik sinds 11 september zelden meer een krant ingekeken of naar een nieuwsuitzending geluisterd, zonder dat als een gemis te voelen- alleen, in het begin, als een soort innerlijke droogte-, en had ik me niet alleen uit de grote wereld maar ook uit het heden teruggetrokken. De drang om erbij te zijn, erbij te horen, had ik al lang geleden tot zwijgen gebracht.
Maar nu was ik de tweehonderd kilometer zuidwaarts naar Manhatten gereden om een uroloog in het Mount Sinai-ziekenhuis te raadplegen die zich had gespecialiseerd in een therapie ten behoeve van de tienduizenden mannen zoals ik die door een prostaatoperatie incontinent waren geworden. Door via een in de pisbuis ingebrachte katheter een geleiachtige vorm van collageen om de hals van de blaas te spuiten op het punt waar die in de pisbuis overgaat, wist hij bij zo'n vijftig procent van zijn patiënten een aanzienlijke verbetering te bereiken. Dat hield niet bepaald over, vooral niet omdat de "aanzienlijke verbetering" niet meer dan een gedeeltelijke verlichting van de symptomen inhield-het terugbrengen van de incontinentie van "zwaar" tot "matig", of van "matig" tot "licht". Maar omdat zijn resultaten beter waren dan wat anderen met gebruik van ongeveer dezelfde techniek hadden bereikt (er was niets te doen aan dat andere schadelijke gevolg van de radicale prostatectomie dat mij evenmin als die tienduizenden anderen bespaard was gebleven: zenuwbeschadiging met impotentie als gevolg), ging ik naar New York voor een consult toen ik mezelf allang met het praktische ongemak van de incontinentie dacht te hebben verzoend.