Selectie
BB#90 Alweer verloren
Illustratie Ingrid Wuyster
Om acht uur al verzamelen alle meisjes die meedoen aan de turnkampioenschappen zich voor de gymzaal van gymnastiekvereniging Vlugheid en Kracht.
Nog vroeger dan op een schooldag moet Nienke de deur uit. Het dorp slaapt nog. Dauw ligt op het gras, de lucht is kil.
Het is een kleumend groepje waarvan sommigen nu al te hard praten door de zenuwen. Iedereen staat om de trainer te dringen om te horen wie bij wie in de auto zit. Bosma houdt een lijst in zijn hand en schreeuwt de namen. Vanaf de gymzaal gaan de meisjes per auto verder de provincie in.
Er zit niemand van de selectie bij Nienke in de auto. Daar is ze blij om. Die meisjes zijn zo arrogant. Ze wordt altijd zenuwachtig van de manier waarop ze je niet zien als ze naar je kijken. Vooral Chaneeka is daar goed in.
Nienke turnt op het laagste niveau. In haar klasse doen maar drie meisjes mee, dus vandaag zal ze sowieso een medaille krijgen. Maar ja, dat stelt niets voor. Dat is geen winnen. Dat is de bevestiging dat ze er niets van kan. Toch blijft Nienke op turnen. Omdat ze hoopt dat ze beter zal worden. Misschien zelfs zo goed als Chaneeka. Ouders zeggen altijd dat je je best moet doen, dat je daar beter van wordt.
Alle sporthallen lijken op elkaar en alle wedstrijddagen zijn hetzelfde. Ook deze wedstrijdzaterdag sleept zich voort. De laagste klasse moet als eerste, de selectie is als laatste, en aan het eind van de middag is de prijsuitreiking. Nienke is zo aan de beurt. De oefeningen op de toestellen zijn in tien minuten voorbij. Zo kort wordt er maar naar je gekeken, de rest van de dag moet je vooral goed zijn in wachten.
Als je Nienke ziet, zou je denken dat ze bij de selectie zit: ze is dun, heeft de goede lengte en ze loopt soepel. Maar Nienke hoort niet bij de selectie, de meisjes van de selectie klitten bij elkaar en zitten de hele dag in de zon. Ze hebben boterhammen en drinken meegenomen. Ze kletsen over iedereen en komen niet kijken bij de andere turnsters.
Als Nienke aan de beurt is zijn er weinig toeschouwers. Binnen, in de sporthal, groet ze de jury. Ze strekt haar armen boven haar hoofd, haar teen tikt de vloer aan met gestrekt been. Ze draait een halve slag en staat klaar voor de oefening. Ze haalt diep adem en met een aanloop springt ze op de balk. Haar bewegingen zijn stram, je kan zien dat ze bang is. De wisselsprong dreigt mis te gaan. Ze doet haar best om te blijven staan. Sierlijk is het niet hoe ze met haar armen wappert om haar evenwicht terug te vinden, maar vallen levert meer puntenaftrek op dan fladderen.
Dan is het voorbij. Ze groet de jury en met de andere twee meisjes verlaat ze de zaal.
Nienke gaat als enige naar de kleedkamer, die is leeg. Het ruikt er naar lichamen en deodorant. Uit haar sporttas haalt ze een appel. Hier zit ze niemand in de weg. Het duurt nog uren voor de prijsuitreiking. De deur piept. Daar is Chaneeka, haar neus in de lucht. Chaneeka, die overal flikflak doet, die handstand op de balk kan. Ze is alleen terwijl er normaal een hele troep meisjes om haar heen zwermt. Nienke wil iets aardigs zeggen, haar groeten, maar voordat ze de kans krijgt keert Chaneeka zich om en gaat weg.
De rest van de dag volgt Nienke haar op een afstandje. Het lijkt erop dat er ruzie is in dat groepje. Ze ziet hoe Chaneeka buitengesloten wordt. Waarom weet ze niet. Vlak voordat de selectie aan de beurt is, stuiven de meisjes uiteen en blijft Chaneeka met rode vlekken op haar wangen achter.
Nu snap je hoe het is om alleen te zijn, denkt Nienke. Maar ze is niet zo blij als ze gedacht had.
Het is zover, de selectie moet. Dat wil iedereen zien. Achteraan loopt Nienke de sporthal in. Ze wil niet tussen de uitgelaten meisjes op de tribune zitten en verstopt zich in de zaal achter een opgerolde lange mat. Ver weg van de tribune, maar dicht bij de toestellen. De balk is het laatste toestel van deze lange wedstrijddag.
Het gaat tussen Rian en Chaneeka. Rian is nu. Ze turnt nog energieker dan anders. Op de tribune doet Rians fanclub alsof ze al gewonnen heeft.
Dan groet Chaneeka de jury. Het is bijna magisch hoe goed haar oefening gaat. Dat ze niet toegejuicht wordt, lijkt haar nog meer aan te sporen. Om zo te kunnen bewegen, dat moet heerlijk zijn. Nienke ziet het jurylid bij de balk knikken en schrijven. Chaneeka weet het zelf ook. Ze loopt lachend terug naar de andere meisjes op de bank. Bosma steekt zijn duimen op, lacht en slaat haar op de rug. De selectiemeisjes gaan achter elkaar de wedstrijdvloer af. Ze lopen pal langs Nienke. Nienke schrikt en houdt haar adem in. Ze zien haar niet.
De scoreformulieren worden ingeleverd bij de kantine. Het jurylid bij de balk laat iets op tafel liggen. Nienke komt tevoorschijn vanachter de mat en pakt het vel papier. Het is Chaneeka’s scorelijst. Ze zoekt de uitslag van de balk. De punten zijn hoog, maar de totaalscore valt haar tegen. Snel telt ze alles bij elkaar op. Het jurylid heeft een rekenfout gemaakt.
Ze kijkt om zich heen, niemand heeft gezien wat zij net heeft ontdekt. Zij zal er geen spat beter van gaan turnen, maar dit briefje verandert alles. Als ze dit inlevert en de fout aanwijst wint Chaneeka, maar als ze het briefje alleen maar afgeeft wint Rian. In de kantine kijken ze alleen naar de totaalscores.
Nienkes hart bonkt. Chaneeka zal eindelijk weten wie zij is. Daar gaat ze voor zorgen. De volgende keer wil ze ook bij de selectie zitten, in hun midden. Omdat ze Nienke is, Nienke. Die je kan vertrouwen, met wie je kan lachen. Omdat ze Nienke is, en omdat ze van turnen houdt.
Ze slikt, strekt haar rug, ze loopt rustig naar de kantine.