droedel
© Bianca Boer
Niets uit deze uitgave mag zonder schriftelijke toestemming van Bianca Boer worden gekopieerd, gedownload, verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enig andere manier.

Drie

Maarten Schinkel
Blz 131

16

“Nee! Nee! Doe het niet!”
Bardinsky was bijna bij de brancard. Twee ziekenbroeders versperden hem de weg in de kronkelende gang van het instituut. Laura gilde achter hem.
“Niet doen, Bardinsky, in godsnaam! Wil je ons allemaal dood hebben? Stop!”
De worsteling met de twee broeders duurde niet lang. Walter Bardinsky was niet een van de sterksten.
Hij was er een paar jaar geleden met een schok achter gekomen hoe oud hij al was. Het voornemen om twee keer per week baantjes te trekken in het overdekte zwembad stond op het punt van uitvoering. Bardinsky bevond zich aan de rand van het bad, klaar om de eerste sprong te wagen, toen zijn oog viel op zijn spiegelbeeld in het vensterglas van de hal. Daar stond een man met zakkend vel, nat haar en een bril in een te kleine zwembroek. En die man, dat schrikbeeld daar in de ruit, was hij. Van het zwemmen was het alleen die ene keer gekomen.